Ruhlar Evi her şeyden önce bir büyük roman ve bir başyapıt, bu kitabı okurken yahut değerlendirirken akıldan çıkarılmaması gereken unsur bu romanın bir büyük roman olma özelliğine sahip olmasıdır. Romanda Isabel Allende’nin kendi yaşamından, karakterinden ve yaşanmışlıklarından izler bulmak çok mümkün. Özellikle birçok şiddet ve vahşet olayının yazar tarafından hiçbir şey yokmuş gibi yazılması bence yazardan kaynaklı karakteristik bir özellik. Kitabın ilk bölümlerinde göze çarpan bir diğer husus da çevirideki ufak tefek hatalar, sanırım bir sonraki baskıda ciddi bir editörlük çalışmasından geçmesi gerekecek bu değerli yapıtın. Kitabın 100. sayfalarında başlayan ve son sayfaya kadar devam eden Blanca-Pedro ilişkisi, çocukluk-ergenlik dönemlerinde başlayıp devam eden birliktelikliğin yazar tarafından kusursuz şekilde verilmesi okuru alıp götüren bir atmosfer yaratmış. Romanda bahsedilmeden geçilmemesi gereken bir diğer önemli konu da siyaset konusu. Zira romanın büyük bölümünde siyasi unsurlar, olaylar ve sahneler mevcut. Yazar siyasi değişimin Şili’de yarattığı etkiyi olduğu gibi kitaba yansıtıp birçok bölüme ustalıkla yedirmeyi başarmış. Kutuplaşmaların şiddeti, aile içi çatışmalara kadar uzanarak gergin bir ortam yaratması; büyük hatalar yapılması, insanların hayatlarını kaybetmesi bir kez daha ve bir kez daha tarih hakkında, yapılan büyük hatalar hakkında; yalnızca Şili özelinde değil evrensel ve uluslararası bir bakışla derin sorgulamalar, okumalar yapmaya itiyor Ruhlar Evi okurlarını; sorgulamaya, okumalar yapmaya ve en önemlisi ders çıkarmaya... Romanın sonlarına doğru gelirken belirgin biçimde hissedilen şey ise elimizdeki kitabın her bölümünün, hatta her sayfasının okuru rahatsız edici bir niteliğe sahip olduğu gerçeği oluyor. Ruhlar Evi edebi değeri çok ama çok yüksek bir yapıt. Allende’nin yaratıcılığı, tasvir yeteneği ve başarılı psikolojik tahlilleri görmezden gelinemez bir çarpıcılık pratiği olarak romanda karşımıza çıkıyor.